’Gefeliciteerd schat!’ Jan kuste zijn vrouw op de mond. Clara keek verbaasd. Jan, aardig? Tegen haar? Maar na de vele ruzies van de laatste tijd was het inderdaad wel tijd voor verzoening. Zou hij het menen? ’Kijk, een cadeau voor je.’ Jan gaf zijn echtgenote een goudkleurig pakje. ’Je moet het leuk vinden want het is precies geworden wat ik wilde.’ Clara bleef sceptisch maar toen ze een koningsblauw doosje uit het cadeaupapier tevoorschijn zag komen, begon ze te geloven dat Jan warempel oprecht was. ’Voorzichtig, hou het doosje recht!’ Die commandotoon altijd! Carla begon weer te twijfelen. Er sprong vast een eng fopding uit. Maar nee, in het doosje lag het vestzakhorloge dat ze van haar grootvader geërfd had. ’Ik heb het laten repareren, speciaal voor jou.’ Dus toch? Maar al snel zag Clara dat er iets vreemds mee was. Het klokje was doorzichtig als een oog en wanneer ze het doosje bewoog, lilde het als een pudding. ’Wat is dit?’ Carla zette het cadeau met een klap op tafel, waardoor het horloge eruit schoof, zich als een spiegelei over de rand vouwde en zo bleef hangen. ’Wat heb je er verdomme mee gedaan?’ ’Ik heb het naar een nieuwe zaak gebracht, een specialist in de Salvatorstraat, Horlogerie Dalí.’ De glimlach waarmee Jan haar aankeek, kende Clara inmiddels maar al te goed. Haar onderlip begon te trillen. ’Nou, dan heb ik ook een leuk cadeau voor jou.’ ’O ja?’ ’Van Tabaccheria René op het Magritteplantsoen.’ ’Wat dan?’ ’Geen pijp.’