Terwijl ze haastig binnenkomt, zegt haar kapper zenuwachtig: „Ha, daar ben je eindelijk. Zullen we meteen beginnen?” Oké, ze is een kwartier te laat, sorry, maar hoe belangrijk is dat? Ze ziet geen andere klanten in de zaak en het was niet haar schuld. Ze ploft neer in de stoel en laat Giovanni zijn werk doen terwijl ze in de roddelbladen duikt die ze hier altijd verslindt. Even de literatuur bijhouden, noemt ze dat. In de spiegel kijkt ze niet want ze komt hier al jaren. Giovanni weet wat hij moet doen. „Nog één minuut!” schalt het opeens door de zaak. Een metalen stem, niet die van Giovanni. Ze schrikt zich wezenloos en schiet overeind. In de spiegel ziet ze een enorme, kronkelende toren op haar hoofd. Het lijkt wel een taart. „Wat is dit?” gilt ze en ziet haar kapper verstijfd van angst achter zich staan. „Het is jouw schuld,” schreeuwt hij. „Je kwam te laat binnen en nu kan ik mijn technische opdracht niet afmaken!” „Technische opdracht? Waar heb je het over? Wat heb je met mijn haar gedaan? Het is afschuwelijk!” schreeuwt ze terug. „Heb je de info op de website niet gelezen? Ik doe mee aan ’Heel Holland Kapt’! Zie je die camera’s niet hangen?” Nu ze goed rondkijkt, ziet ze inderdaad camera’s hangen, die nu inzoomen op haar belachelijke hoofdtooi. De rode ledlampjes knipperen. Dan klinkt de stem van Giovanni, waarin nu weer wat voorzichtig enthousiasme doorklinkt:„Aanstaande zaterdag kom je op de landelijke tv.”