“Blootstelling is de beste therapie tegen fobieën,” zei de psychiater tegen haar. „De enige die werkt.” Ze knikte. Zolang ze er alleen nog maar over praatten was er niets aan de hand. „Stapje voor stapje stellen we je steeds iets meer bloot aan dat wat je angstig maakt. Zo leer je geleidelijk dat er geen reden is om bang te zijn. Uiteindelijk verdwijnt de fobie helemaal.” Hij keek haar allervriendelijkst aan. Om haar gerust te stellen natuurlijk, dacht ze. Ze knikte weer maar voelde een eerste spoortje van spanning in haar buik.
„Ik haal nu heel voorzichtig een piepklein batterijtje tev...” „Nee!” gilde ze en kromp ineen. „Niets aan de hand, Mathilde,” zei hij heel langzaam. „Ik hou het hier in mijn hand, dichterbij kom ik niet en ik berg het zo weer op. Denk jij intussen alleen aan je ademhalingsoefeningen, diep in en langzaam uit.”
Vele therapiesessies later was haar elektrofobie bijna verdwenen, zoals de psychiater haar beloofd had.
„Nou Mathilde, je mag trots zijn op jezelf,” riep hij. De harde wind en het gerommel overstemde hem bijna. „Je bent mijn beste patiënt ooit! Batterijen, accu’s, stopcontacten, elektroshocks: je hebt alles doorstaan! Alleen deze test nog en dan kan ik mijn baanbrekende artikel publiceren. We gaan beginnen, denk aan je ademhaling, in door de neus, uit door de mond.”
De psychiater klom de ladder af. Mathilde bleef stokstijf op het dak staan.
Het wachten was nu alleen nog op de blikseminslag die Mathilde definitief van haar fobie zou bevrijden.