‘Moe van het zinloos daten? Kom naar Perfect Match. Als u uw ideale partner bij ons niet vindt, dan bestaat hij of zij niet.’ Dat was de slogan die mijn aandacht trok. Ik was al die teleurstellende afspraakjes met potentiële partners beu. Nooit zat de ware er tussen. Aan Tindr begon ik niet eens. Mensen alleen beoordelen op hun gezicht? Kansloos. Perfect Match beloofde echter dat ze big data gebruikten om zo ’uit honderden miljoenen’ internetgebruikers die ene persoon te selecteren die perfect bij jou paste. Wow, dacht ik, honderden miljoenen, daar moet mijn ideale levenspartner toch wel tussen zitten? Ik schreef mij in voor 49,95$ per maand en gaf mijn website en Facebook, Twitter, Instagram, Pinterest-accounts door. Gelukkig was ik de laatste jaren vrij actief geweest en zou uit mijn berichten een vrij goed beeld van mij te destilleren moeten zijn. Bix Fixer, zoals het bedrijf hun megacomputer noemde, ging voor mij aan de slag. Na een week kreeg ik bericht. De uitslag was verrassend ... en toch ook niet. Dat ik een grote liefhebber van antiek was en duizenden uren op veilingsites op het internet had doorgebracht, was het Alziende Oog van Big Fixer natuurlijk niet ontgaan, en van mijn voorliefde voor geheel onthaarde vrouwen had ik ook voldoende sporen achtergelaten op de talrijke pornosites die het web rijk is. Mijn ideale match bleek een stokoude, maar in uitstekende staat verkerende vrouw. Jammer dat ze zo ver weg woonde. In Calcutta.