Ik hou ervan bijzonder te zijn. Anders dan de anderen. Maar dat is tegenwoordig erg moeilijk. Wat kun je nog ondernemen dat uniek is? De Mount Everest beklimmen? Laat me niet lachen! Binnenkort wordt de weg naar de top geasfalteerd zodat zelfs de fysiek uitgedaagden moeiteloos naar boven kunnen. En de route naar de top ligt bezaaid met lijken, zodat ook sterven tijdens de beklimming je geen roem meer brengt.
Op verjaarspartijtjes probeert iedereen de ander af te troeven met de ongelooflijke avonturen die ze op reis beleefd hebben. De toehoorders knikken plichtmatig en mompelen een ongeïnteresseerd ’goh’. Ik moet toegeven dat ik zelf ook graag iedereen omver zou blazen met een nooit-eerder-gehoorde belevenis. Maar dat is niet meer mogelijk. Ik moet me erbij neerleggen dat ik net zo’n saai leven zal hebben als alle anderen.
Hoewel? Ik kreeg laatst een idee dat niemand eerder gehad kan hebben. Luister. Wie wil er nou niet een gebruinde huid hebben zonder risico op huidkanker? Een egale zachtbruine kleur zoals nog niemand heeft. Hoe? Door ’slow’ bruining.
Om mijn idee te testen ging ik naar het strand. ’s Nachts. Bij volle maan. Maar toen ik daar aankwam, lag het al helemaal vol! Gealarmeerd door de kreet die ik slaakte, draaiden alle maanaanbidders hun hoofd naar mij om, hun beweging perfect synchroon, als in een ballet. Precies tegelijk tilden ze allemaal hun zonnebril op en toonden ze mij hun geïrriteerde blik.
Ik zag dat ze identiek waren. Ze leken allemaal op elkaar.