’Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch!’ Toen hij na urenlang gepruts eindelijk klaar leek te zijn, ontbrak er een schroefje. In zijn voorname positie kon Arthur natuurlijk niet vloeken en daarom gebruikte hij in plaats van ”godverdomme” het langste woord uit het Welsh. Kon hij lekker veel agressie in kwijt. Het klopte dus echt wat er verteld werd! Arthur had voor de blauw-gele meubelgigant gekozen omdat een ambachtelijk exemplaar uit eigen Welsh hout er financieel niet meer in zat. De legendarische ronde tafel had na eeuwen trouwe dienst het loodje gelegd en er moest een snel nieuwe komen. Uiteraard mochten de ridders niet weten dat ze vanaf nu aan een waaibomentafel en dito stoelen zaten, dus gooide Arthur al het verpakkingsmateriaal snel weg. Net op tijd. De eerste ridders betraden de grote hal van het paleis. Gelukkig waren ze vol lof over de nieuwe tafel. Echt degelijk Welsh ambachtswerk! Ze gingen zitten. Zelf nam Arthur de stoel waaraan het ene schroefje ontbrak. Voorzichtig! Maar waar was Parsifal? O, daar kwam hij aangesloft. Wat was het toch een slome lul. Niet te geloven dat hij de uitverkorene was. Het wachten duurde niet voor niets al honderden jaren. Hij droeg iets met zich mee. ’Wat heb je daar?’ ’Een pa-pa-pa-pakket. Hoorde bij de tafel, zei de bezorger.’ Bezorger? Arthur sprong overeind. Kwam zijn geheim nu uit? Uit het pakket kwam een grote, goudkleurige schaal tevoorschijn. ’He-he-he- ... Helige Grale,’ las Parsifal van het bijbehorende papiertje. Van verbazing viel Arthur achterover in zijn stoel, die daarop krakend ineenzeeg. ’Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch!’