‘Een reisje boeken, jongens dat gaat zo makkelijk tegenwoordig. Internet! De booking.com’s kunnen de boom in met hun bijkomende kosten. Ik regel het allemaal direct bij de eigenaar.’ ’Maar is dat wel vertrouwd, Ton?’ ’Je moet er wel een beetje Italiaans voor kunnen natuurlijk, maar zo moeilijk is dat niet, Gerrie. Pizza is pizza en pasta is pasta zeg ik altijd maar.’ ’Kijk nou, hier, een heel paleis voor maar 55€ per nacht! Niet te geloven toch? Midden in Florence. Vind je echt niet op AirBnB, hoor.’ ’Een heel paleis? Voor zo weinig?’ Gerrie kan het niet geloven. ’Oké, de foto’s hadden duidelijker gekund. Maar moet je die tuin zien, zo groot, het lijkt wel een park. En een eigen lift. De badkamer is roze betegeld, zo te zien. Jammer dat je alleen de spiegel ziet. Maar die Italianen houden van schoon dus dat zit wel goed. Betalen via PayPal. Klikklakklaar en de vakantie is geboekt! Pak de koffers maar vast, Gerrie!’
~
Een maand later zitten Ton en Gerrie in Florence. In het centrum, vlakbij de Duomo. Maar het vakantieverblijf valt een beetje tegen: het blijkt een zeer gehorige woonkazerne met tientallen piepkleine appartementjes, bewoond door rumoerige arbeidersgezinnen met veel krijsend kroost. Hun enige raam kijkt uit op een troosteloze binnenplaats. De badkamer is inderdaad roze, met spiegel, maar het toilet is een groezelig gat in de vloer. De ’tuin’ is een gemeentepark op een paar minuten lopen.