‘Beste mensen, zoals jullie vast wel weten, komen er een paar erg warme dagen aan.’ Directrice Trudy stond voor in de zaal waar alle bewoners zich hadden verzameld. Ze had haar strenge mantelpakje aan, alsof ze zo meer autoriteit dacht af te dwingen. ’En omdat juist de ouderen het kwetsbaarst zijn, geven we jullie een paar tips om de hittegolf veilig door te komen.’ Ja, ja, dacht Baps, daar gaan we weer. Code geel, code oranje, code rood, veel fruit eten en vooral niet vergeten water te drinken. Ze kende de drein onderhand wel. Doodgaan van de hitte, dat ging haar niet overkomen! Desnoods stak ze haar hoofd wel in de koelkast.
~
De volgende dagen was het best goed te doen, vond Baps. Alleen, ze kreeg zo’n gevoel, iets van vroeger, van toen ze jong was. De hitte leek wel in haar hoofd geslagen. Ze zag het ook bij de andere dames van het tehuis. Toch wist ze zich te bedwingen, hoe aantrekkelijk Jaap er ook opeens uitzag. De stugge greep van haar streng-christelijke opvoeding was nog niet verslapt.
Na de ergste hitte koelde Baps ook geestelijk weer af. Ze zuchtte van opluchting. Wat had er niet voor gênants kunnen gebeuren als ze zich niet beheerst had!
Jammer genoeg was er ook deze keer toch weer een dode te betreuren. Jaap. Alle dames behalve Baps huilden onbegrijpelijk hysterisch bij het opgebaarde lichaam van de enige mannelijke inwoner van het huis. Jaap zag er vermoeid uit. Afgetrokken, zeg maar.